بازیگری: وایولا کبیره!
خانم دیویس یه بار دیگه نشون داد که چرا تو هالیوود بهش می‌گن “Queen V”. از رئیس‌جمهور بودن فقط کت و شلوار رسمی نپوشیده؛ یه‌جوری صحنه رو درو می‌کنه که انگار همیشه آماده‌ی جنگ جهانی سوم بوده! بازی‌اش واقعاً سنگینه، حتی وقتی دیالوگ نداره، فقط با یه نگاهش می‌فهمی الان قراره چه خاکی بریزه تو سر تروریست‌ها.
آنتونی استار هم که اگه با سریال The Boys بشناسیش، بدونی چقدر خوب بلده نقش آدم ناجور و روان‌پریش رو بازی کنه. اینجا هم در نقش یک تروریست جاه‌طلب، کاملاً باورپذیره.
کارگردانی و روایت: اکشن کلاسیک با ادویه‌ی سیاسی
کارگردان فیلم، پاتریشیا ریگن، زیاد ریسک نکرده. فرمولیه که جواب داده: اکشن + بحران جهانی + خانواده رئیس‌جمهور = یک فیلم پاپ‌کورنی درجه یک. فیلم از همون دقیقه‌ی اول توی دنده‌پنج حرکت می‌کنه و شل نمی‌کنه، ولی اگه دنبال عمق شخصیتی و دیالوگ‌های دراماتیک باشی، خب شاید کمی کم بیاری.
نویسندگی هم گاهی بین شعارهای سیاسی و قهرمان‌بازی گیر می‌کنه، اما اون‌قدر ریتم فیلم سریع و پرزرق و برقه که نمی‌ذاره زیاد بهش گیر بدی.
اکشن و هیجان: رئیس‌جمهور با استایل رمبو!
G20 یه‌جورایی شبیه نسخه‌ی سیاسی‌شده‌ی Die Hard یا Olympus Has Fallenـه، فقط این‌بار خانم رئیس‌جمهور خودش آستین بالا زده. صحنه‌های درگیری و مبارزه‌ها خوش‌ساختن، نه در حد فیلم‌های کریستوفر نولان، ولی حداقل از بعضی بلاک‌باسترهای آبکی خیلی بهترن.
موسیقی و فضای صوتی:
موسیقی فیلم درست همون‌جایی که باید، می‌کوبه. وقتی رئیس‌جمهور با ضربه‌ی آرنج یه تروریست رو می‌فرسته رو هوا، موسیقی پس‌زمینه جوری می‌کوبه که ته دلت میگی «آخ جون!»
افکت‌های صوتی و صداگذاری هم درست و تمیزن، بدون اضافاتی که توی ذوق بزنه.
نقاط ضعف؟
آره، فیلم بی‌نقص نیست. بعضی دیالوگ‌ها زیادی شعاری‌ان، مخصوصاً اون لحظات «من به عنوان رئیس‌جمهور ایالات متحده…» که انگار از توی اعلامیه رسمی بیرون کشیدن. یه مقدار هم پایان‌بندی فیلم قابل‌پیش‌بینیه. ولی خب، توی چنین سبک فیلمی بیشتر دنبال سرگرمی هستیم تا غافلگیری فلسفی.
دانلود و تماشای آنلاین فیلم G20 2025
